نه ضریحی ، نه رواقی و نه سقاخانه ای

چشم‌ها چیزی نمی‌بینند جز ویرانه ای

 

زائری اینجا نخواهد دید صحن و گنبدی

کفتری پیدا نخواهد کرد آب و دانه ای

 

بغض ها خالی نخواهد شد مگر با اشک ها

کوه خواهد بود اگر اینجا نلرزد شانه ای

 

چشم‌ها پیمانه‌ی اشکند در این سرزمین

هرکه زائر می‌شود پر می‌کند پیمانه ای

 

روضه خواندن، گریه کردن، فاتحه ممنوع شد

پاسخش چوب است وقتی که بجنبد چانه ای

 

روز و شب گرم طواف قبله های خاکی‌اند

با دوچشم کاسه‌ی خون دسته‌ی پروانه ای

 

کافران مامور اجرای امور دین شدند

کعبه باز افتاده در دست بت بیگانه ای

 

غیر ویرانی چه دارد؟ هرکجا افتاده است

سایه‌ی عالم نماها بر سر میخانه ای؟

 

عاقبت یک روز خواهد ساخت روی این قبور

گنبدی از شعرهایش شاعر فرزانه ای

بقیع اولین مزاری است که به دستور رسول اکرم (ص) توسط مسلمانان صدر

اسلام ایجاد شد. «ابن اثیر» می‌گوید: بقیع در لغت به محل وسیعی که دارای

درخت یا ریشه درخت باشد، گفته می‌شود و چون مکان بقیع پیش از آن دارای

درخت غرقد و ریشه‌های آن بود، پس از قطع این اشجار نیز با همان اسم معروف

شد.
در قبرستان بقیع که در واقع همچون بهشتی در زمین است، علاوه بر چهار امام

شیعیان، امام حسن مجتبی (ع)، امام زین العابدین (ع)، امام محمد باقر (ع) و

امام جعفر صادق (ع) تعدادی از دختران رسول الله (زینب، ام کلثوم و رقیه) و

همچنین عمه‌های رسول الله (صَفِیه و عاتِکه) و قبر حضرت امُّ البنین (س) و قبر

حضرت اسماعیل بن جعفر الصادق، و قبر حضرت ابراهیم فرزند رسول الله (ص)،

و قبور تمامی اصحاب و تابعین و ارحام و ازواج رسول الله (ص) و تعداد زیادی از

بزرگان و صحابه اسلام نیز وجود دارد.

در قبرستان بقیع و سایر اماکن متبرکه حجاز قبل از تخریب، روی قبور ائمه و

بزرگان اسلام گنبدها و بناهایی قرار داشت که همگی به دلیل عقیده‌ای افراطی

و بدون پایه و اساس ویران شد و تاکنون تلاش علمای شیعه و دولت ایران

اسلامی برای ایجاد حتی یک سایبان در این مکان بی نتیجه بوده است.

در کتاب «آثار اسلامی مکه و مدینه» نوشته استاد رسول جعفریان آمده است که

نام قبرستان بقیع پیش از ظهور اسلام جنه البقیع یا بقیع الغَرقَد بوده است و

پیامبر اکرم (ص) توجه خاصی به این مکان که مهمترین قبرستان مسلمانان در

مدینه بود داشته‌اند.

همچنین در این کتاب آمده است که: قبرستان بقیع علاوه بر محل دفن چهار تن

از امامان معصوم، آرامگاه بسیاری از صحابه و تابعین نیز می‌باشد و تا پیش از

تخریب‌ها در سال 1220 ق و سرانجام 1344 ق به دست وهابیان، بقعه‌هایی بر

قبور ائمه بقیع و دیگران وجود داشته است.

بقیع در زمان رسول خدا(صلی الله علیه و آله) نیز زیارتگاه بود و آن حضرت

برخی شب ها خانه را ترک می کرد، تنها به بقیع می رفت و در آنجا به راز و نیاز

با خدا می پرداخت. اما این مکان پر عظمت از سوی دشمنان اسلام مورد حمله و

تخریب قرار گرفت.

در هشتم شوال سال 1344 هجری قمری پس از اشغال مکه، وهابیان به

سرکردگی عبدالعزیزبن سعود روی به مدینه آوردند و پس از محاصره و جنگ با

مدافعان شهر، سرانجام آن را اشغال نمودند، به تخریب قبور ائمه بقیع و دیگر

قبور پرداختند و ضریح فولادی ائمه بقیع را که روی قبور امام مجتبی، امام

سجاد، امام باقر و امام صادق علیهم السلام قرار داشت از جا در آوردند.

در این روز که به «یوم الهدم» یعنی روز ویرانی مشهور است قبرستان بقیع با

فتوای 15 نفر از مفتیان مدینه مبنی بر ممنوعیت ساختن بنا بر روی قبور پس از

تخریب در سال 1220 قمری،  بار دیگر به زمینی مسطح تبدیل شد و اکنون پس

از سال‌ها قبور ائمه (ع) فقط با علائمی خاص مشخص است ولی اثری از گنبد و

بارگاه نیست.

عبدالوهاب ادعا می کرد گنبدهای ساخته شده بر قبور ائمه بدعت است و بعضی

از اعمال انجام شده شرک می باشد و چون سلاطین عثمانی اعتراضی بر این

وضعیت ندارند و در سایه پرچم حکومت آنها این کارها انجام می گیرد، بنابراین

مؤید شرک هستند.

علاوه بر ویرانی قبور ائمه ی شیعه، قبر حضرت عبداللّه و حضرت آمنه پدر و مادر

حضرت رسول صلی الله علیه و آله ، مالک، پیشوای مالکی، عباس عموی پیامبر،

اسماعیل از فرزندان امام جعفر صادق (ع) و… نیز به طور کامل ویران گردید.

این حرکت وحشیانه ی وهابیون، جهان اسلام، به ویژه ایرانیان را شدیدا متأثر

نمود و در امر سفر حجاج ایرانی هم اختلال ایجاد کرد. مسلمانان ایران، عراق،

قفقاز، آذربایجان، ازبکستان، ترکمنستان، قزاقستان، تاتارستان، یاشقیرستان،

ترکیه، افغانستان، چین، مغولستان و هندوستان، در برابر این مسئله، موضع گیری

کردند و فقیهان و بزرگانی چون سید ابوالحسن اصفهانی، شیخ محمد خالصی و

شهید سید حسن مدرس، این اقدام را محکوم کردند.

منبع:
https://fa.shafaqna.com/news/951280/
https://www.mehrnews.com/news/4937908/